Maar mam…

door: Petra Spithost

Maar mam, jij neemt toch ook alleen het werk aan dat je leuk vindt?

Even is het alsof ik in de spiegel kijk wanneer mijn zoon van 16 de bal terug kaatst op het moment dat ik wat geïrriteerd reageer op zijn weigering van een klus waar hij een zakcentje mee kan verdienen. Hoe moet dat met het arbeidsethos van de jeugd van tegenwoordig? Daar kan onze economie toch niet op draaien straks? Daar gaat onze zoon het toch niet mee redden in het werkveld na zijn studie?

Hoe komt hij er nou bij dat ik alleen de klussen aan neem die ik leuk vind? Het klopt dat ik na iedere klus voor mezelf evalueer waar mijn sterke en zwakke punten liggen, onder welke omstandigheden mijn opdrachtgever mij het meest effectief en efficiënt in kan zetten. Waar ik al mijn energie aan wil geven, maar er ook energie voor terug krijg en zo in balans ben. En ja… dat betekent dat ik als zelfstandig ondernemer de ruimte neem om bewust klussen op te pakken of juist niet op te zoeken. En dat ik zelfs wel eens duidelijk nee zeg tegen een klus of de mogelijkheid om deze in loondienst voort te zetten.

En dat is wat mijn zoon meekrijgt… het resultaat van mijn ervaringen, overdenkingen en keuzes. Kan ik het hem kwalijk nemen dat hij nee zegt tegen een klusje wanneer hij andere prioriteiten stelt dan het geld en de tijd en energie die het hem kost? Het zijn ook niet de klussen waar hij energie van krijgt realiseer ik me.

Misschien moeten we als maatschappij daarom een vorm vinden om met dit nieuwe denken mee te bewegen en het werk zo in te delen en te verdelen dat we mensen in hun kracht zetten en houden. Mijn hoofd heeft nog geen oplossingen over het hoe.. maar dat groeit wellicht organisch met de tijd.

Daarbij neem ik juist de verantwoordelijkheid mijn aangenomen klussen met mijn volledige aandacht en inzet te doen, ook de onderdelen die me minder passen. Het gaat om het totaal, de klus, maar ook mezelf welke in balans moet blijven. Pieken hoort daar voir mij zeker bij, maar ook het zoeken van de perioden van (relatieve) rust.

Ik kijk nog eens in de spiegel… en pak, trots op mijn al zo zelfbewuste zoon en met een glimlach op mijn gezicht, het klusje zelf op.